Devamlı olarak doğru olanı kendimiz için seçip uygulamaya koymaktır en büyük çabamız.
En basitinden bir şey (herhangi bir şey-ufacık bir şey bile olabilir) almaya çıkarız ve iki renk arasında kararsız kalırız.
İçimize afaganlar basar.Ölçüp tarttıktan sonra birinde karar kılar eve döneriz.
Kapıdan içeri girmemizle içimize kurt düşmesi bir olur.
Yersiz bir huzursuzluk hissederiz.
İşte o an artık kaçış yoktur...
Kendimize o amansız soruyu sormak zorunda kalırız.
'Diğeri daha mı iyiydi?'
Bu soru günlerce bazılarımızın kabusu olurken bazılarımızın uykulara veda etme sebebi olur.
Hep kararımızı o yönde kullanmadığımızda kalır aklımız.
Acabalarla yaşarız geri kalan hayatı.
'Onu alsaydım şöyle olurdu böyle olurdu' diye olmayasıya düşünceler dolanır durur zihnimizde.
Sonradan 'yok benimki iyi ya' evresine geçsek de aksiyle tüm bedenimizi saran isteme arzusuna engel olamayız.
Bu da insana dairdir.
Doyumsuzluk güdüsündendir.
Ne olduğu hiç önemli değil, hayatta her alanda bizde olmayanı isteriz.
Saçın kıvırcığı.
Tenin esmeri.
Gözün yeşili.
Çantanın kırmızısı.
Ayakkabının mavisi.
O yüzden hep derim 'kötü karar yoktur kararsızlık vardır'.
Genelde hayatta da bu doğrultuda hep çoğunluk ne yapıyorsa onu yapma eğilimindeyizdir.
Satıcıya 'hangisi daha çok gidiyor?' sorusunun aniden ağzımızdan çıkıvermesinin başka bir açıklaması olamaz.
Bu da içsel olarak 'mutlu olmaya en yakın ihtimal'i bulmak istemekten kaynaklanır.
Oysa kendimize 'sen ne istersin?' diye sorsak hepsinden kolay olacaktır.
Bunu fark ederiz ama iş işten geçmiş olur.
İnsan tecrübelerinden ders çıkarabilen bir varlıktır.
Yine de bu, zaaflarını tecrübelerine tercih etmesine engel olmaz.
İnsanın doğasında olan kısır bir döngüdür bu.
Aynı hataya her seferinde yine düşecek ve yine aynı pişmanlığı yaşayacaktır.
Sonra yeniden.
Ve yeniden.
Yine de...
Doğru olanı yapmak mutluluktur.
Mutluluk ise 'içimden gelen'i cümle içinde kullanmaktır.
Bugün yazımı içimden gelen bir şarkıyla bitiriyorum.
Keyifli dinlemeler
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder