Kendin ol yeter !

Alaaddin'in cinine inanır mısınız?

Peki size gelip 'bir seçme hakkın var.Hangi üstün gücü istersin?' deselerdi seçiminiz ne olurdu?

Ben görünmez olmak derdim.

Görünmemek iyidir.

İnsan kimsenin onu görmediğini bildiği, öyle sandığı anlarda kendi olur.

Hayat çok perdeli bir tiyatroysa mesela perde araları için herkese görünmez olduğumuz anlar diyebiliriz.

Peki siz kimse sizi izlemiyorken kim oluyorsunuz?

Hayatta en sık kullandığımız cümleyle en nadir kullandığımız cümlenin aslında aynı olması ne tuhaf.
'Bu, benim!'
'Bu benim.'

İnsan 'ben buyum' diyebildiği anları sıklıkla yaşayamıyor hayatta.
Ne kadar inkar etsek de her birimiz, çoğu zaman, başkası varken kendimize yabancılaşıyoruz.

Daha yapmacık daha samimiyetsiz daha çok gülen,aklında olmayan şeylerden bahseden, çok konuşan, hiç dinlemeyen..

Siz karşınızda biri otururken çantanızdan çıkarıp baktığınız aynada hangisiyle göz göze geliyorsunuz?

Genelde karakter tablomuzda masumiyet çizgisi kalabalık ortamlarda minimize olurken içtenlik yalnız kaldığımızda maksimuma ulaşır.

Çok kez birebir yaşamış bir insan olmama rağmen sebebi benim için hala tabu olan bir konudur bu.

Sanırım ruhumuzun üstünden geçirilmiş tam şeffaf olmayan bir tabaka var.
Bu tabakanın tek kapısı var.O da içeriden açılıyor.
Olabildiğince esnek olduğundan bir başkasının kırması, yırtması mümkün değil.
Rengi de sarımsı hatta.
Aradığımız 'ben'e o tabaka kendini belli ettiği anlarda ulaşılamıyor.

Yüzeysellikten kasıt da bu hatta.

Öze dokunamayan o tabakada kalmış insanlara yüzeysel diyoruz.

Yüzeysel diye tabir ettiğimiz bu insan modeli zaman zaman hepimizin kılığına girip aramızda dolaşıyor.

Ve kendisi ne yazık ki yüzde seksen duyma problemi yaşıyor.

Sesini duyamadığından dolayı da vicdanıyla arasında bir iletişim sorunu var.

Dolayısıyla daha acımasız ve daha az dürüst daha çok bencil.

Hayatta kendinize bir şans vermek istiyorsanız öncelikle tabakalarınızdan kurtulun derim ben.

Böylece kendiniz olarak düşünmeye, hissetmeye ve konuşmaya başlayacaksınız.