Zaman

İnsan, anlaması güç, tehlikeli bir mekanizma.
Her şeyden, herkesten kendini sıyırıyor, hislerine bile dirençle "ben" diyor.
Biri çıktı ve hararetli bir tartışmanın ortasında "ne ara böyle basit konuları kendine dert eder oldun" dedi yüksek sesle.
Kaskatı kesildim.
Tokat gibiydi, hala acır.

İnsan kendisi için hayat durduğunda başkası için de dünya dönmesin istiyor.
Döndüğünü fark ettiği anda indiriyor tüm vitrinlerini, içerinin ağır kokusu kaplıyor etrafı.
Bencillik işte.
Fakat aynı insan yolunda gitmeyen şeylere alışmaya başladığında döndürüveriyor yine dünyasını, sanki az önce tüm öfkesiyle etrafındakileri boğan o değilmişcesine.

Sahi bencillik mi bu yaptığım ?
Dönüyor mu dünyam son 1 yıl 3 ayı hiç yaşamamışım gibi ?
Yoksa kendi kendime saklambaç mı bu oynadığım ?
Kendime yakalanırsam oyun biter diye mi asla bulunamayacağım yerlere saklanır oldum ?
Haklıysa eğer, her gece gördüğüm kabuslar neden ?
Ne çok bilinmeyenli denklem, parçalar halinde bütün bir yazı bıraktım geceye.

Sarılmak sakinleştirir, birleştirir, güçlendirir. O yüzden tüm davranış biçimlerinden çok hissettirir sevgiyi.
Sevdiklerinize sıkı sıkı sarılmayı ertelemeyin.
Yarın varmışcasına yaşamak, bugünü kaybetmeyi kabul etmektir. 10/03/2020 - 00:06

Keyifle dinleyin.