Kumbara

Her meseleyi içinden geçirdiğimiz, adına "insan yapısı" dediğimiz potanın standart bir boyutu olmaması çok üzücü değil mi sence de ?

Her iklime, her zemine göre değişen bir potada meselelerimiz kaybolup gitmiyor mu ?

Çemberden içeri atıp kaybettiğimiz, cevap bulamadığımız, karşılık alamadığımız her mesele içimizde taşlaşmıyor mu ?

Mesela benim içimde tüm taşlara ayırdığım, üst üste koyup boy ölçüştüğüm bir bölme var gidişatı pek de iç açıcı olmayan. 

Seninki ne durumda ? Aştı mı boyunu ?

Çember büyüdükçe ortaya çıkan şiddetli iletişim, her ilişkinin kıyısını uçuruma sürüklemez mi ?

Sebep olan şeyden önce hissettiklerimizi en şiddetli hali ile karşı taraf üzerine adeta kustuğumuz her an, el frenini boşa almış olmuyor muyuz ? Peki bu ilişkinin intiharı değilse nedir ?

Hoş tüm bunları içimizde tutuyor olmak da intiharın başka bir türü değil mi ?

Bir nevi kumbara gibi, ederi yok ama yükü çok ... 01/11/2021 - 23:09

Güzel bir gün olsun. 

Keyifle dinleyin.

Sızıntı

Olmam dediğin bir insana dönüşmeye başladığını fark ettin mi hiç ya da yapmam dediğin şeyleri yapmaya başladığını ?

Depremler sadece eksenimizi mi kaydırıyor sence ?

Bizi ortadan kıran da sızarak azalmamıza sebep olan da onlar değil mi ?

Peki bir havuz gibi miyiz sence ? Bir musluk boşaltırken diğeri doldurur mu içimizi ?

Ya boşaltan musluk sayısı ikiyse ve biz hep dolduğumuzu sanıyorsak ?

Eksildiğimizi kurumadan anlar mıyız dersin ?

Olmadığını bilsem de suyun seviyesi bazen hala aynı geliyor..20/04/2021 - 01:28

Güzel bir gün olsun.

Keyifle dinleyin.

Biz

"Sevmek" konusunda başarılı mısındır ?

Sana kıyısı olan insanları severken onların sürdüğü hayatta arkana rahatça yaslanıp günleri, ayları, yılları keyifle seyredebiliyor musun sağ ön camdan ?

Peki aynada gördüğünü sevebiliyor musun her haliyle ?

Onunla bir ömür nasıl geçecek dersin ?

Birlikte bir hayat sürerken lunaparktaki aynalara bakar gibi değil miyiz ?

Her biri ayrı bir parametrede yansıtıyor içimizi, kimisi içbükey kimisi dışbükey.

Kimisi can sıkıyor kimisi can yakıyor..

Sürekli aynı yere baktığımızdan olsa gerek her bakışımızda bir kusur iliştiriveriyoruz yakasına acımasızca. 

Yine öyle bir günde aynaların arasından dışa doğru bir kapı açılıyor ve kendinden başka birinin gözlerine şiddetle çarpıyorsun. 

Kendinle arana belirlediğin bu C noktası, zamanla görüntünü soğuruyor ve yaşarken kendine eskisi kadar denk gelememeye başlıyorsun. 

Görmedikçe özlüyorsun, bu sefer her içe dönüşün farklılaşıyor. 

Minnettar kalıyorsun C noktana, yan yana odalarda birbirinize doğru açtığınız kapılara.. 

İnsanın kendini severken bile bir başkasına ihtiyaç duyuyor olması çok tuhaf değil mi ?

Ne kadar inkâr etsek de var olabilmek için iç içe geçmemiz, hiç karışmadan birbirimize doğru akmamız gerekiyor.. 24/01/2021 - 23:05

Güzel bir gün olsun. 

Keyifle dinleyin.